Fot. Droga lokalna wśród mozaiki terenów uprawnych i lasów (Pexels)
Badania Clary Dawson i współautorów (2025) pokazują, że związek między łącznością siedlisk a kolizjami pojazdów z dzikimi zwierzętami nie jest prosty ani jednoznaczny. Autorzy ocenili zależność między łącznością siedlisk a intensywnością kolizji pojazdów z dzikimi zwierzętami w miejscach o największym ich natężeniu (hotspotach). W stanie New Hampshire (USA), gdzie większość terenu pokrywają lasy, autorzy odkryli, że im lepiej połączone są siedliska, tym rzedziej dochodzi do kolizji. Oznacza to, że zwierzęta, które mają więcej możliwości przemieszczania się przez krajobraz, rzadziej muszą przekraczać drogi w niebezpiecznych miejscach.
Badacze zauważyli też, że większy ruch drogowy nie zawsze oznacza więcej wypadków – przy bardzo dużym natężeniu ruchu zwierzęta mogą unikać dróg z powodu hałasu i świateł. Z kolei obszary rolnicze, choć atrakcyjne dla niektórych gatunków, nie miały dużego wpływu na liczbę kolizji w tym regionie.
Wyniki badań przeczą często powtarzanemu założeniu, że większa łączność siedlisk zwiększa ryzyko kolizji. W kontekście silnie zalesionego New Hampshire wysoka łączność może raczej ograniczać koncentrację przejść przez drogi, a tym samym zmniejszać liczbę kolizji. Autorzy podkreślają, że relacja między łącznością a ryzykiem kolizji ma charakter nieliniowy i zależy od typu krajobrazu oraz cech gatunków. Wskazują również, że modele gatunkowo-specyficzne lepiej przewidują kolizje niż modele ogólne.
Podsumowując – większa łączność siedlisk nie musi oznaczać większego ryzyka kolizji. W dobrze zachowanych, zalesionych krajobrazach może być wręcz odwrotnie: im łatwiej zwierzętom się poruszać, tym bezpieczniej dla nich i dla kierowców. Wyniki te mogą wspierać planowanie działań minimalizujących ryzyko kolizji, takich jak instalacja przejść dla zwierząt, ogrodzeń czy sygnalizacji ostrzegawczej w miejscach największego zagrożenia.